شب خوبی بود. من بودم به همراه عده ای یاران. نشسته بر پای بساطی و نظاره گره رقص گروهی کرمانچ به نوازندگی نعمت زنبیل باف و دیگر کسی که چه بسا صدایی بهتر از نعمت خودمان داست و بهتر تر می خواند. کمی از شب گذشته بود و نه خیلی .
من بر کلبه ی محقر خود و بر دیوار تکیه بودم و بزرگ یارانمان جون من در سمت چپ من لم داده بود . یکی یکی امدند و به موازات و دیگری که جایی برایش نبود و به دست یک لیوان چایی داشت بر روبروی ما نشست . مدتی تعریف و تمجید عروسی غریبه ای کردیم و مراسم رقص انان به سرانجام رسید . یکی یک شروع به رفتن کردند.
چون اخرین انها از در خارج شد تنهایی در نهایت شدت تا مغز استخوانم را سوزاند.دلم گرفت .واژه ها قطار قطار از ذهنم گذشتند تا با خودم زمزمه شان کنم .گمان کردم شاید با نوشتن شان یادی از دلتنگی هایم در شب های خوشی خود داشته باشم . اما هزار حیف هم اکنون که قصد نوشتن دارم میدانم چه بر ذهنم گذشته و چه چیزی خیال نوشته شدن کرده بود.
فقط می دانم ردیفی از کلمات بود که هر کدام تعلق به کاروانی جدا داشتند . و کنار هم تنهایی را معنی می کردند .
به من هم سر بزن