سال 89 بود که برای تحصیلات دانشگاهی اومدم تهران ، بهمن سال 1389 و الان بهمن سال 1397 هستش یعنی 7 سال هستش که تنها زندگی میکنم
بعضی وقت ها دیوار ها ی خونه هم از این تنهایی ممتد زبون به گلایه باز می کنند ولی خب من گلایه ای نکردم ، این روز ها وقتی توی جمع قرار میگیرم ناراحتم ، انگار باید تموم زندگیم سکوت باشه و لا غیر . عادت خودش درد بدیه ولی خب خودم فکر میکردم که توی این 7 سال به این شرایط عادت کردم
عادت کردم که خودم باشم و خودم
این دیوار بشه چاه درد دل هام و شب های خیلی بلند که از یه جایی به بعد دیگه ساعت ها از حرکت می ایستند شروع به نوشتن کنم . در حالی که نمی دونم مخاطب نوشته هم کی هستش و برای چی داره از کنار خونه ی مجازی من رد میشه